La frukto de la celo de la tero
Li ekprenis forte sian jakon dum centojn d'okulojn sekvis tute liajn movadojn. Liaj manoj lasis ŝviton pro sian nervojn rigardante al la gentoamaso kiuj plenigis la ĉambrego.
Li ne povis trankviliĝis kaj la ideo de ekiri kurante kaj forlasis ilin esti tre forta en sia testa… eskapi kie oni ne povus trovi lin iam.
Kun maldecido li ekkomencis supreniri la stuparo iom post iom ĝis la granda estrado faktita en lian honoron. Dankante lian ĉeesto, multaj vizaĝoj komencis rideti kaj aplaŭdi lin akompanita da gravaj uloj de la tuta mondo, sed estis evidenta, ke ju multe da peno kiu li faris por kontroli lian nervojn, des la tremoj en liaj kruroj.
La profesoro estis alproksimante al la tablo. Tre longa tablo kaj plena de nigravestitaj esperantoj kun malokupitan sidlokon nur por lin en la centro. Li prenis lian lonkon kaj bonmetis lian skribitapaperon. En fronto de li estis tri kameraojn kiujn pli nervozigis lin.
- Bonan vesperon...- lia voco tremigis kiel maljunan homon- doktoroj kaj sciencaj ke hodiaŭ vi faras min la plezuron d'akompani min en tiel grava momento por la mia vivo. Hodiaŭ mi parolos al vi cirkaŭ la fabelaj antaŭĵoj ke ni eltrovigis in ĉi tiu monato kaj tre grava afero por la mondo... Sed mi povus diri, kiu estas la plej danĝero kiu neniam vi povos vidi - la partoprenatoj de la tablo desegnis vastaj ridetoj lasinte liajn manojn interplektitaj- kiam mi rakontos la sukzecon tuj mi sanĝos viaj vivoj, vidante la realaĵo ekde alia perspektivo. Post ĉi tiu parolado, nenion estos egala - li ne povis lasci de serci al iu inter la plublikon. La profesoro atendis iun sed ne trovigis lin - Mi devas diri ke mi estas tre nervoza, do ne estas faĉile bonekspliki kio ni malkovris- li levis de la seĝo kaj la partoprenatoj levis la vido sekvanta siajn okulojn- Sub la plej profundoj de la tero, ni trovis novan vivospecon. Estis ĝin io tre stranga, do pro la longitudo de liaj radikoj... mi povus diri ke estis enradikita al la "centro de la tero" - la publiko komencis provoki iritan murmuron- ĉi tiu speco nutriĝis de la energio de la tero bilionoj da jaroj, ĝi kreiĝis al si mem kaj ĝi estas la uniko en tuta mondo. En ĉi tiu speco troviĝas la “genon” plej nekredebla de la mondo. Lia suko revenas al la vivo al la mortituloj, ĝi sanĝas nian korpon... multiplikante pro dek la cerbakapablaco kaj niaj sencoj- la murmuroj kreis pli da brŭo en la ĉambro. La gravesperantaj vizaĝoj jam ne reflektis la iluziecon de la profesoro, liaj vizaĝoj sanĝis kiel se ili estis vidinta frenezulon- Mi scias ke ĝi rezultas malfacila da kredi sinjoroj... Sed ni portas tempojn sperimentanta kun ĉi tiu speco, kaj la rezultoj estis nekredeblaj ekde la unua momento ke mia mano ĝin tuŝis. Mi spertis kaj mi provis liajn efikojn, mi povis alveni al vidi ĉiu poro de mia haŭto, mi kuris al la flanko de la plej rapida besto de la tero. Mi alvenis al flari la Sahara sablo ekde Landesland kaj gustumi placentere l'akvo. Sed liaj efikoj rapide malaperas kaj oni restas netaŭga. Ni elpensis masino de kiuj multaj de la ingenieroj kiuj hodiaŭ estas tie ĉi prezentitaj, ili neniam povus kompreni en cent jaroj. Ni malkovris vivojn eksterteranoj de kiuj la plej bonaj sciencistoj de la mondo povus vidi neniam.
- Bone!! Ĝin jam estas insulton, Férrebre!- Scienculon de la longita tablo ekzaltis kaj leviĝis de la seĝo montrante al profesoro kaj kun koleran sprimon. La amaso kreigis la plej gravan silenton de la nokto- Ni estas aplikita multe da tempoj kaj monoj en viaj studoj, kaj ni kunvenis por vedi sian sciencajn evolucion. Ni alvenis tre iluzitaj, do viajn dokumentojn parolis pri io tre speciala... io da kiu ni aldonis la konfidon por deponi ĉiu nian helpon... Sed vi... Vi estas ridanta en niajn nazojn! Antaŭ la tuta mondo!
- Ne, ne, ne! Lasu min provi ĝin, Flich! Mi ne pensas diri ĝin kaj reveni ĉe mi… mi portis specimenon de “Magfusa”.- denove la amaso komencis paroli kaj iuj de ili ekstariĝas en signalo d'indigno - ... Mi havas iom da sukon... tuj ĉiuj vidos pri kio mi temas...- marŝante al Flich li diris: - Prenu ĝin kaj provu iomete.- La profesoro eltiris de lian poso malgranda bokaleto kiu enhavis substancon kun oran koloron.
Grisavestita viro inter la publiko levis notanta al la profesoro kun pistolo. Ĉiuj kriis provanta kovri ili mem kusante rapide al plankon.
- MI BEDAŬRAS FER- la profesoro kaj li alrigadiĝis longa tempo- KIEL VI KOMPRENOS, MI NE POVAS PERMESI KE TIU SEKRETO ELIRAS Al LA MONDO.
- Mi ne memoris la juna ke vi estis kiam nin trovis antaŭe. Sed, mi pensas ke vi scios la dangero se vi pafas min, ĉu ne?
- Silentu!, Ne al mi lasas elekton!
- Kaj kion vi faros kovarda, ĉu vi mortigos min? Al la homo kiu al vi revenis de...
La viro da grisa komencis pafi kontraŭ Férrebre ĝis ke la profesoro falis al la grundon verŝinte ĉiu sia enhavo en la strado. Ĉiuj komencis krii kaj kuri sercante eliron. La grisavestita viro malaperis malantaŭ mantelon de arĝentafumon.
Ĉapitro 1........46 jarojn antaŭen
